เมื่อคุณแตกแยก คุณจะทำอย่างไร?

เมื่อคุณถูกแบ่งแยก คุณจะทำอย่างไร?

ได้รับแรงบันดาลใจจากคำสอนข้อที่ 11 ในพระกิตติคุณโธมัส

มีคำกล่าวหนึ่งของพระเยซูที่ฟังดูน่าหวั่นใจในพระกิตติคุณของโธมัส—พระกิตติคุณที่คนส่วนใหญ่มักไม่เคยอ่าน แต่กลับพูดถึงจิตวิญญาณได้ลึกซึ้ง:

“สวรรค์นี้จะหายไป และสวรรค์ที่อยู่เหนือมันก็จะหายไปเช่นกัน
ผู้ที่ตายแล้ว ไม่ได้มีชีวิต และผู้ที่มีชีวิตอยู่ จะไม่มีวันตาย
เมื่อคุณเคยเป็นหนึ่งเดียว คุณก็กลายเป็นผู้ถูกแบ่งแยก แล้วเมื่อคุณถูกแบ่งแยก คุณจะทำอย่างไร?” — พระเยซู

นี่ไม่ใช่ปริศนาที่ต้องแก้ไข แต่มันคือกระจกเงาที่สะท้อนจิตวิญญาณของคุณ

งั้นขอให้ข้าเริ่มต้นด้วยเรื่องเล่าเรื่องหนึ่ง

อุปมาเรื่องกระจกแตก

นานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำใหญ่สองสาย มีกระจกวิเศษใบหนึ่งไม่เหมือนกระจกใดในโลก ว่ากันว่ามันเป็นกระจกบานแรกที่มนุษย์สร้างขึ้น แต่ผู้ที่มองเข้าไปในกระจกนี้จะไม่ได้เห็นแค่ใบหน้า—แต่ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของตนเอง

กระจกนี้ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้านมาหลายชั่วอายุคน ผู้คนมาไม่ใช่เพื่อชมความงามภายนอก แต่เพื่อระลึกถึงตัวตนภายใน

วันหนึ่ง พายุใหญ่พัดกระหน่ำอย่างรุนแรง และกระจกก็แตกกระจายเป็นเศษเสี่ยง ชาวบ้านร้องไห้ด้วยความเสียใจ ต่างคนต่างเก็บเศษกระจกคนละชิ้นกลับบ้าน และสาบานว่าจะดูแลมันให้ดี

เวลาผ่านไป เด็ก ๆ โตขึ้น ความทรงจำค่อย ๆ เลือนหาย

แต่ละคนเริ่มเชื่อว่าเศษกระจกของตนคือกระจกทั้งบาน พวกเขายกมันขึ้นและกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “นี่แหละคือความจริง!” แต่ไม่มีเศษไหนสะท้อนภาพที่เหมือนกันเลย

การถกเถียงกลายเป็นความบาดหมาง รั้วกลายเป็นกำแพง หมู่บ้านที่เคยรวมเป็นหนึ่ง กลับแตกแยกเพราะความมั่นใจในเศษกระจกของตน

วันหนึ่ง เด็กหญิงคนหนึ่งถามคุณยายว่า “ทำไมพวกเราทุกคนถึงโกรธกัน ในเมื่อเราทุกคนต่างก็ถือเศษกระจกใบเดียวกันอยู่?”

คุณยายที่ยังจำพายุวันนั้นได้ ยิ้มและตอบว่า
“เพราะพวกเราลืมไปว่า… เราเคยเป็นหนึ่งเดียวกัน”

การใคร่ครวญ

นั่นแหละคือแก่นของคำสอนของพระเยซู ไม่ใช่หรือ?

“เมื่อคุณเคยเป็นหนึ่งเดียว คุณก็กลายเป็นผู้ถูกแบ่งแยก”

แต่ละคนต่างถือชิ้นส่วนของความจริงไว้—เงาสะท้อนของนิรันดร์ในร่างกายที่เปราะบาง แต่เรากลับลืมภาพรวม เราเข้าใจผิดว่าชิ้นส่วนคือทั้งหมด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความแตกแยก ไม่ใช่แค่กับผู้อื่น แต่กับตัวเองด้วย

พระเยซูยังกล่าวต่อว่า:

“เมื่อคุณกินสิ่งที่ตายไปแล้ว คุณก็ทำให้มันมีชีวิต”

แม้ว่าเราจะเคยกลืนกินสิ่งที่ไร้ชีวิตของโลกนี้—ความเคียดแค้น การตัดสิน ตัวตนปลอม ๆ—แต่เรายังมีพลังที่จะปลุกสิ่งลึกซึ้งให้ตื่นขึ้น เราสามารถเป่าลมหายใจแห่งชีวิตเข้าสู่สิ่งที่ตายแล้วได้ นี่คือปาฏิหาริย์ของมนุษย์: การฟื้นคืนไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่รวมถึงจิตสำนึก ความเมตตา และการตื่นรู้

แต่แล้วคำถามก็มาถึง:

“เมื่อคุณอยู่ในแสงสว่าง คุณจะทำอย่างไร?”

เพราะการตื่นรู้ไม่ใช่จุดหมายปลายทาง แต่เป็นจุดเริ่มต้น

แสงสว่างไม่ใช่แค่เพื่อให้เห็นทาง มันมีไว้เพื่อเยียวยา เพื่อรวบรวม เพื่อฟื้นฟูสิ่งที่เคยแตกสลาย

การเรียกร้องให้ลงมือ

ดังนั้น… เมื่อคุณถูกแบ่งแยก คุณจะทำอย่างไร?

คุณจะยึดถือเศษกระจกของคุณไว้แน่น และเชื่อว่านั่นคือความจริงทั้งหมดหรือไม่?

หรือคุณจะถ่อมตน แล้วไปหาเศษกระจกของผู้อื่น—ไม่ใช่เพื่อโต้แย้ง แต่เพื่อเข้าใจ?

คุณจะช่วยกันประกอบกระจกขึ้นใหม่ไหม? ไม่ใช่กระจกใบเก่าที่อยู่กลางลานหมู่บ้าน แต่เป็นกระจกภายในจิตวิญญาณของทุกคน—กระจกแห่งเอกภาพศักดิ์สิทธิ์

แม้แต่สวรรค์ พระเยซูยังกล่าวว่า ก็ไม่ถาวร

แต่แสงสว่างภายในตัวคุณนั้นเป็นนิรันดร์ แสงนั้นอยู่เหนือสวรรค์ทั้งปวง แสงนั้นจำได้

วันนี้เราไม่ได้มาแค่เพื่อฟัง

เรามาเพื่อ “ระลึก”

เพื่อเริ่มงานอันศักดิ์สิทธิ์—การเก็บเศษกระจกคืน

หนึ่งชิ้น
หนึ่งความจริง
หนึ่งวิญญาณ…ในแต่ละครั้ง